Νομίζω σαν σήμερα ήταν που έφυγε ο Ξυλούρης, έχοντας προλάβει όμως να τραγουδήσει (και με την ευαισθησία μεγάλων ποιητών) την ιστορία μας, το βάσανο και τη συλλογική μας μνήμη. Τον φαντάζομαι να τραγουδά εκεί που είναι, για τον Κόντογλου, τον Μακρυγιάννη, τον Εγγονόπουλο, τον Σεφέρη και για όλους τους άλλους, τους πολλούς ανώνυμους που πέρασαν μια ζωή με αγώνες και συνέπεια.
4 σχόλια:
Πρόλαβε κι έφυγε. Η πιο καθάρια η πιο αθώα φωνή του τραγουδιού μας. Μαζί του έφυγε και η αθωότητα...
Είναι κάποιες απουσίες που ο χρόνος δεν τις απαλύνει
Εντονότερο γίνεται το κενό που άφησαν μέρα με τη μέρα
Θα πεις ευτυχώς που τους γνωρίσαμε κι έχουμε μέτρο σύγκρισης....
Αγαπημένη φωνή με την οποία ανδρώθηκα πολιτικά και πολιτισμικά. Όταν ακούς στα νιάτα σου τον Ψαρονικόλα, πώς να μαγαρίσεις τα αφτιά σου με σκουπίδια;
Η πρώτη κασέτα που μου αγόρασε η μάνα μου το 74 ήταν ο Ξυλούρης σε Ξαρχάκο: Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, Παλικάρι στα Σφακιά κτλ.
Ευχαριστούμε, σύντεκνε.
Από τους πρώτους δίσκους που άκουσα, το Χρονικό. Και παραμένει αγέραστος.
Αλλά δεν ήταν μόνο η φωνή, ήταν κι ο άνθρωπος διαμάντι.
Δημοσίευση σχολίου