Παρασκευή πρωί και ακούω στο κρατικό ραδιόφωνο ένα καθηγητή (από τη φωνή ακούγονταν ηλικιωμένος, μάλλον ομότιμος) ψυχολογίας που δυστυχώς δεν άκουσα το όνομα του, μη έχοντας και καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση στο ρόλο της ψυχολογίας έτσι όπως μας σερβίρεται, συνέχισα να μην ακούω προσεκτικά.Μέχρι που είπε. "στα παιδιά το εκπαιδευτικό μας σύστημα καλλιεργεί την φαντασία και την ευρηματικότητα μέχρι την ηλικία της τετάρτης δημοτικού,ίδιαίτερα στο νηπιαγωγίο μπορεί το παιδί να ακούσει πως το λουλούδι έχει συναισθήματα, λυπάτε κλαίει ή χαίρεται". Είναι αυτονόητο πως τα μικρά παιδιά προσφέρονται για τέτοιες προσεγγίσεις του κόσμου μας,μαθαίνουν να κατανοούν τα συναισθήματα τόσο των άλλων όσο και τα δικά τους και γενικά ξεκινούν την εκπαιδευτική τους ζωή χρησιποιώντας τη δημιουργικότητα τους και τη φαντασία τους. Και ξαφνικά από την τετάρτη του δημοτικού όλο το σύστημα της εκπαίδευσης προσανατολίζεται πρός την επιβολή της "μιάς και μόνης λύσης" "η σωστή απάντηση είναι αυτή" "έτσι πρέπει να το μάθετε", αν κάποιος μαθητής μέσα στο σχολείο τολμήσει να υπερασπιστεί την αλήθεια του, την άποψη του και την διαδικασία μιας σκέψης δημιουργικής, αν τολμήσει να αμφισβητήσει την "μιά άποψη" την "μιά λύση" τότε θα θεωρηθεί απροσάρμοστος και πως χαλά την "τάξη". Μ' αυτόν τον τρόπο οι νέοι σταδιακά ευνουχίζονται σαν προσωπικότητες,γίνονται ανθρωποι με ρηχή σκέψη, καθόλου φαντασία και ανύπαρκτες άμυνες, πρόσφορα όλα για την μελλοντική κατάθλιψη, την χρήση ουσιών,τα ατομικά αδιέξοδα και το αίσθημα του "ανικανοποίητου" ανθρώπου που το σέρνει για μιά ολόκληρη ζωή.
Χαρισμένη λοιπόν η φωτογραφία με τις πολλές όψεις και η μουσική του Χατζιδάκι στον κύριο Καθηγητή και ας μην τον ξέρω.
εδώ ακούτε και συγνώμη για την ταλαιπωρία.
