Νομίζω σαν σήμερα ήταν που έφυγε ο Ξυλούρης, έχοντας προλάβει όμως να τραγουδήσει (και με την ευαισθησία μεγάλων ποιητών) την ιστορία μας, το βάσανο και τη συλλογική μας μνήμη. Τον φαντάζομαι να τραγουδά εκεί που είναι, για τον Κόντογλου, τον Μακρυγιάννη, τον Εγγονόπουλο, τον Σεφέρη και για όλους τους άλλους, τους πολλούς ανώνυμους που πέρασαν μια ζωή με αγώνες και συνέπεια.
