Όλες αυτές τις μέρες του εθνικού πένθους δεν είδα ένα δάκρυ, ούτε στο ελάχιστο υγρά βουρκωμένα μάτια, από κανένα ρασοφόρο, πολιτικό, παραστεκάμενο του αποβιώσαντος Αρχιεπισκόπου. Καλά τι πένθος είναι αυτό? Χωρίς καθόλου συγκίνηση? Και να πεις βουβός θρήνος ! Αφού οι πάντες μιλάνε, δε βάζουν γλώσσα μέσα για τον Μακαριστό, εκπομπές, αφιερώματα, τι δρόμους άνοιξε στην εκκλησία της Ελλάδος, ποσό δύσκολα θα βρεθεί ισάξιος διάδοχος κ.λ.π. Παχιά λόγια, δεν ήμουν οπαδός, ούτε και θαυμαστής του αποβιώσαντος, πολύ περισσότερο των όσων πίστευε και έπραττε. Στέκω με σεβασμό στο δράμα της μοναξιάς, στις δύσκολες ώρες, και δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω πως η δική του μοναξιά ήταν λιγότερο δύσκολη από πολλών ανώνυμων μοναχικών ανθρώπων , πως ο δικός του φόβος, πανικός, θυμός και τελικά υποταγή προς την αρρώστια και το τέλος που το’ βλέπε να έρχεται ήταν διαφορετικός από όποιου άλλου, μπορεί να ήταν και πιο δύσκολος. Ελπίζω μόνο η νοσοκόμα (αλλοδαπή ή όχι) σ΄ εκείνες τις τελευταίες στιγμές να του κρατούσε το χέρι. Νομίζω πως πίσω από τη λάμψη και το λούστρο, τα ανθρώπινα αισθήματα σκοτώνονται και είναι αυτό το μεγαλύτερο τίμημα της γυαλιστερής επωνυμίας. Καλό ταξίδι Αρχιεπίσκοπε θα μας λείψεις τη Μ. Πέμπτη που τόσο ωραία έψαλες το «σήμερον κρεμάται επί ξύλου …..» και η ματιά σου τότε γίνονταν υγρή, όπως δεν έγινε τώρα ούτε στους άμεσους συνεργάτες σου.
Αφιέρωμα στη μνήμη σου τα λόγια του Παπαδιαμάντη που ακολουθούν
|
