.....σε πολλά μέρη μπορεί να'ναι η θέση απ'το κεφάλι μου,όταν ερευνούμε σύμφωνα με τη φυσική,δίχως όμως ποτέ να μπορούμε να'χουμε ένα βέβαιο πόρισμα για το που βρίσκεται. Το οτι εννοώ με βεβαιότητα πως βρίσκεται στη διαστάυρωση δυο δρόμων ,αυτό δεν είναι φυσική ,ειν' άλλο πράγμα. Ετσι τώρα, τσακίζοντας τηνζωική δυσκαμψία μουμε ορισμένες κινήσεις και διευθετώντας το σώμα μου,νιώθω να είμαι ,όχι απλώς ο χάρτης ή το παραστατικό σχήμα της Θεσσαλονίκης,παρά αυτή ταύτη η έκταση που καταλαμβάνει η πόλη πάνω στην επιφάνεια της γής,καμπυλωμένος σαν τόξο γύρω από την μητρική θάλασσα,περικλείοντας τη μοναδική μου γέννηση,απειρία γεννήσεων και θανάτων.Η ενδοχώρα που αρδεύεται από τους ποταμούς πο εκβάλουν αντίκρυ ειν'ο πλακούντας. Το δεξί μου χέρι φτάνει ίσαμε την Κασκάρκα σχεδόν, στο μάκρος απ' τα εργοστάσια, τα σφαγεία,τον΄Κήπο των Πριγκήπων,τον σιδηροδρομικό σταθμό,από την γεφυρίτσα που ναι το κλειδί των τραμ και πέρα. Το ζερβί μου το χω περασμένο πάνω απ' το κεφάλι,όπως όταν πλαγιάζουμε και βλέπουμε όνειρα, πάνω από τα κάστρα ανατολικότερα από την πύλη των Ασωμάτων και της Παλαιολογίνης,κοντά στο ευάλωτό τους σημείο,ίσαμε πέρα κατεβαίνοντας προς τη Νεάπολη και τους στρατώνες, τα νεκροταφεία του Ζέτενλικ,ίσαμε τον Κουκλουντζά,την Μεμεμένη, το Κορδελιό,το Χαρμανκιόϊ με το προσφυγικό νοσοκομείο και σανατόριο. Οι πολυκατοικίες είναι το πρόσωπο.Στο Βουλεβάρτο ίσαμε το λευκό πύργο από το Συντριβάνι ανοίγει το στόμα μου....(σελίδα 29 από το βιβλίο του Νίκου Γαβριήλ Πετζίκη "Μητέρα Θεσσαλονίκη" Κέδρος. Ο λογοτέχνης ταυτίζεται με έμβρυο που παίρνει το σχήμα και της μνήμες της πόλης και μέσα απ' αυτό περιγράφει την Θεσσαλονίκη. Από τα διαβάσματα που με σημάδεψαν και μ'έκαναν να αγαπήσω την πόλη που ζώ.
|
