το σύστημα

Σας παρακαλώ θερμά να δημοσιεύσετε την παρακάτω επιστολή :

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ
«ΕΧΕΙ ΓΟΥΣΤΟ»

Είχα δυο χρόνια να βγω στην T.V. Φέτος δέχτηκα δύο προσκλήσεις. Τη μια, την «έφαγα» στην πρώτη πρόσκληση, πασχαλινό αφιέρωμα της ΕΡΤ 3, στο χώρο, όπου αυλίζονταν οι κρατούμενοι των φυλακών του Γεντί κουλέ, με συμμετοχή Θεσσαλονικιών καλλιτεχνών, όπου τραγούδησα αλλά είπα και δυο αλήθειες για την ιστορία του Γεντί και των πολιτικών και ποινικών φιλοξενουμένων του. Στο μοντάζ τις έσφαξαν, -ακούστηκαν μόνο τα ανώδυνα - (τα κομμένα ονόματα : Λαμπράκης – Αναγνωστάκης - Παγκρατίδης), μάλλον αυτολογοκρίθηκε η εκπομπή από τους υπεύθυνους για «τον φόβο των Ιουδαίων». Δεν ήταν η πρώτη φορά. Συνηθίζονται αυτά στην χαμηλοτάβανη «συμπρωτεύουσα».
Ε, είπα, στην Αθήνα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα. Μα η δεύτερη φόλα ήταν η χαριστική βολή. Εδώ – στην «εθνική», επίσης, τηλεόραση, που ο κάθε πολίτης εξαναγκαστικά την χρυσοπληρώνει - δε μ’ άφησαν ούτε να μιλήσω, ούτε να τραγουδήσω. Ακούστηκαν μόνο οι δύο φράσεις απ’ το πρώτο κουπλέ του τραγουδιού μου «Προσευχή», που αναφέρεται στην Παναγιά των Βλαχερνών της Πόλης κι αμέσως έπεσαν οι τίτλοι. Η αγαπητή μου κυρία Μπήλιω Τσουκαλά μας μεταχειρίστηκε(τόσο την αφεντιά μου, όσο και το σπουδαίο μουσικό σχήμα «Εν χορδαίς») σα μια επίφαση κουλτούρας, ένα πολιτιστικό ντεκόρ στο φινάλε του παραληρηματικού και σκανδαλωδώς γλοιώδους δίωρου δοξαστικού του σούπερ σταρ που φιλοξενούσε προηγουμένως (Εκείνος είχε, ευτυχώς, τον τρόπο να είναι ευγενής). Και υποτίθεται ότι προσκληθήκαμε την 29η Μαΐου, για να τιμήσουμε την Πόλη, με αφορμή τη μνήμη της Άλωσης. Όλα, λοιπόν, ξεπουλημένα. Κανονισμένα και ξεπουλημένα. Δεν καταλογίζω κακή πρόθεση. Τη δουλειά της κάνει η κυρά. Και με συμπαθεί κιόλας. Αλλά είναι απ’ τις συμπάθειες που μπορεί να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα. Κι όχι τόσο εσένα αλλά κυρίως ανθρώπους των οποίων την ευαισθησία –που η φωνή της σπάνια αφήνουν να ακουστεί - κατά κάποιον τρόπο – μαζί με κάποιους άλλους - εκπροσωπείς. Γιατί, όταν παλεύεις μια ζωή για να μη χάσεις το «τίμιον του προσώπου σου», όταν κουβαλάς μέσα σου το «ιδεώδες» δύο πόλεων, της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης, όταν συμβαίνει –και όχι τυχαία- να ανήκεις στη μειονότητα των λίγων μάχιμων, αυθεντικών και με πολυμέτωπη και ουσιαστική πολιτιστική προσφορά δημιουργών – έξω από συμφέροντα εταιριών και συναφών κυκλωμάτων - και ζεις σε μια πόλη, που τις τελευταίες δεκαετίες έχει από τους περισσότερους καλλιτέχνες εγκαταλειφθεί (ένα από τα βασικά σημεία που συντελούν στη διαμόρφωση του προσώπου της φασίζουσας και φαρισαϊκής παρακμής, που τελευταία την χαρακτηρίζει), τότε, στην προσβολή του προσώπου σου δεν απαξιώνεσαι ο ίδιος –που, εξάλλου, δεν τους έχεις καμιά ανάγκη- άλλα το άλλο, το καθεαυτού πρόσωπο του πολιτισμού – όχι εκείνο των κονδυλίων, των υπουργείων και των αρπαχτών - αλλά αυτό που χτίζεται από τους δημιουργούς σχεδόν με χειροποίητα υλικά, με άπειρες απλήρωτες εργατοώρες αλλά με πάθος για αληθινή ζωή, ουσία και δημιουργία και κόντρα στις λαμέ φιγούρες, στις οποίες η πλειοψηφία και οι κόλακές της επιδίδονται.

Θεσσαλονίκη 12-6-2008

Θωμάς Κοροβίνης
Συγγραφέας – τραγουδοποιός - φιλόλογος