Οι ελπίδες των γρύλων, οι γρύλοι μέσα στη θερισμένη καλαμιά με τον υγρό τους ήχο να διαλύουν την ησυχία της καλοκαιρινής νύχτας,η σκιά του φωτογράφου (να το θέλησε άραγε να ακουμπίσει τη σκιά του απάνω τους?) Στις ελπίδες των γρύλων και του καλοκαιριού που ξεκινά. Στην ελπίδα για ξεκούραση, χαλάρωση και ήχους ακριβούς όπως των γρύλων.Στη Χ. που φωτογράφησε και είχε την ιδέα.
Στα χρόνια της μαναβικής, του ποδαρόδρομου με το άλογο για να πουληθεί η παραγωγή,τότε που η Γη ήταν αληθινή μάνα πρίν γίνει οκόπεδα,μεζονέτες και ξενοδοχεία, εκτός από τη γευση και τα αρώματα είναι μνήμη και τα χρώματα...κι' ο δρόμος της επιστροφής πάνω στο αλογο δίχως πιά τα λαχανικά κα τα φρούτα, φαντάζουμε τι όμορφη που θα ήταν η θάλασσα τότε, άλλό που για σένα καμιά ποίηση και ομορφια δεν είχε, αυτά ήταν για τους στεριανούς που δεν την χρειάζονταν για να ζήσουν
Αυτό το ίδιο βίντεο το είχα δει στην κρατική τηλεόραση πριν πολλά-πολλά χρόνια μια και μόνο φορά, δεν ξέρω πως, αλλά με ταξίδεψε, ίσως οι παρακμιακές φάτσες, το εξ ίσου παρακμιακό ντεκόρ, ο ρυθμός του τραγουδιού, η Alabama που είναι τόσο μακριά και που θέλω να πάω κάποτε, ταξίδια του νού τι να πείς?
Σήμερα του Κλείδωνα, τα πρώην γεννέθλια μου πριν τα ανατρέψουν τα ληξιαρχεία, ως τα 35 μου η ταυτότητα έγραφε πως είχα γεννηθεί τη μέρα του κλείδωνα, θυμάμε αμυδρά και τη γιορτή που γινόταν στο χωριό, φωτιές, μαντινάδες ερωτικές σε χαρτάκια μέσα σε ένα κανάτι,εμείς τα μικρά να παρακολουθούμε και να χαιρόμαστε τα παιχνίδια των μεγάλων χωρίς να τα καταλαβαίνουμε, σήμερα λέω να σας βάλω το χωριό μου. Λουτράκι της επαρχίας Κυδωνίας του νομού Χανίων
Το Σαββατοκύριακο προτελευταίο του Ιουνίου ξεκίνησε με τις πιο καλές προοπτικές, ξύπνημα χαλαρό, breakfast όπως το λένε στα ελληνικά και αναχώρηση για το κτήμα με σκοπό μπάνιο στη θάλασσα και ξεκούραση, φτάνουμε γύρω στις 12 το μεσημέρι, ψαρεύουμε κάτι ολόφρεσκα μελανούρια από τον Μπίλλυ τον ψαρά μας (με την ωραία Βραζιλιάνα που κι’ αυτός την είχε ψαρέψει κάποτε που ήταν ναυτικός από την μακρινή της χώρα). Αρχίζουμε να προγραμματίζουμε τις ψαροκατανύξεις του διημέρου και βουτιά στη θάλασσα που είχε μια βδομάδα να μας δει, ακολουθούν τα τυπικά και επιστροφή στο σπίτι, προχωρημένη ώρα πια και μόνο για ντους και τοματοσαλάτα, μετά λίγος ύπνος. Ξέχασα να σας πω για το ψόφιο ποντίκι στην αυλή που μας υποδέχτηκε αλλά …σιγά το πρόβλημα (σκούπα-φαράσι και η σχετική αηδία, καινούριο σετ εξοπλισμού καθαριότητας, αφού τα προηγούμενα ήταν πια ποντικοφαράσι και ποντικόσκουπα. Το απόγευμα μετά τον καφέ σχεδιάζουμε να πάμε για καινούργιες καρέκλες βεράντας, λάστιχο για να μπορούμε να την πλένουμε (την βεράντα) πιάτα για τις γλάστρες και άλλα τέτοια σπάνια, όταν ξαφνικά το νερό στις βρύσες αρχίζει να λιγοστεύει, μέχρι να το καλοκαταλάβουμε μας έχει αποχαιρετήσει (το νερό), αναστέλλουμε κάθε σχετική δραστηριότητα και περιμένουμε υπομονετικά το νεράκι του Θεού να φανεί στις βρύσες μας, αλλά αυτό είχε πεισμώσει και δεν έρχονταν, άντε λέμε να βρούμε τον Νίκο τον συμπαθή ομογενή από τη Ρωσία να μας επιστρέψει το κλειδί της αποθήκης που του είχαμε εμπιστευθεί μια βδομάδα πριν για να πάρει εργαλεία και να κάνει κάτι δουλειές όπως είχαμε συμφωνήσει μαζί του Ο Νίκος στο τηλέφωνο, με αρκετή ποσότητα αλκοόλ στο αίμα του, λέει πως το άφησε «κάτω από το σκάλα» , μετά από τρία τηλεφωνήματα και μιάμιση ώρα ψάξιμο το κλειδάκι βρέθηκε στη μέση της αυλής και πολύ το χαρήκαμε σα να είχαμε βρει πεντακοσάευρω …που δεν το έχουμε δει ποτέ στο ζωντανό του, μούσκεμα στον ιδρώτα λέμε να πλυθούμε και να ησυχάσουμε αλλά χωρίς νερό δεν ήταν και εύκολο, κάτι μπουκαλάκια από το ψυγείο για τα χέρια και το πρόσωπο και πολύ μας....Ο ύπνος δύσκολος με πολύ ζέστη, ένα έντομο στο ταβάνι πάνω από κρεβάτι μας αναγκάζει να βάλουμε μπρος ηλεκτρικές σκούπες και άλλα θορυβώδη στις 3 τα ξημερώματα αλλά χαρά μεγάλη πήραμε που εκείνη την ώρα το νερό ήταν μπόλικο και οι οιωνοί για την επόμενη μέρα επιτέλους με το μέρος μας. Το πρωινό ξύπνημα σκέτη απελπισία πάλι οι βρύσες στεγνές, δεύτερο νεκρό ποντίκι στην αυλή μας με σημάδια από δόντια αυτή τη φορά, ακολουθεί η σχετική τελετή της προηγούμενης, τα ψάρια περιμένουν υπομονετικά στο ψυγείο και εμείς όλο αισιοδοξία πάμε στο τεράστιο κατάστημα της περιοχής για τις καρέκλες που λέγαμε, αφού τις διαλέξαμε τις δοκιμάσαμε βάλαμε και το χέρι στο πορτοφόλι και πιάσαμε τα χρήματα, η υπάλληλος μας λέει πως θα πρέπει να τις παραγγείλουμε γιατί λέει αυτές που είδαμε ήταν για να τις δείχνουν…αφού τους είπαμε να πάνε να κουρεύονται κι’ αυτοί και οι καρέκλες τους, λέμε να πάμε για μπάνιο, θαλάσσιο βέβαια γιατί απ’ το άλλο του γλυκού νερού γιόκ…. Η θάλασσα κανονική, με φιλική διάθεση και αρκετό κόσμο, με τα καλαμπόκια της, τα γυαλιά μαϊμούδες, και τους άλλους επιτηδευματίες της Κυριακής, ύστερα πάμε για φαγητό σε ταβερνάκι, μια που στο σπίτι το νερό νεράκι και τα μελανούρια 2 ημερών πια, στο ψυγείο. Στην ταβέρνα οι μύγες να πεινάνε και εμείς να τρώμε εκ περιτροπής, ο ένας να κουνάει τα χέρια του για να φεύγουν και ο άλλος να τρώει, όταν τέλειωνε ο χρόνος του γινόταν το αντίστροφο, όλη η διαδικασία του φαγητού κράτησε περίπου 4 λεπτά, αφού συμβουλέψαμε τον ιδιοκτήτη να μην αφήνει τις μύγες νηστικές πληρώσαμε ευγενικά και φύγαμε για το άνυδρο σπίτι μας. Ακολουθεί λίγος ύπνος με τον σχετικό ιδρώτα ένας καφές βιαστικός και αναχώρηση , η διαδρομή μόνο μια ώρα καθ’ ότι Εγνατία οδός , αλλά έλα που στην Ελλάδα πρώτα γίνονται τα εγκαίνια και μετά τα έργα ολοκληρώνονται….κλειστή η Εγνατία μέρα Κυριακή λόγω εργασιών συντήρησης και τα πολλά μα πάρα πολλά αυτοκίνητα να επιστρέφουν από τον παλιό δρόμο με βήμα σημειωτόν και η μια ώρα έγινε δυο και βάλε και εγώ τώρα γράφω την ανταπόκρισή μου κι’ αναρωτιέμαι ρε λες να’ χω καμιά συγγένεια στην Κρήτη και να μην την ξέρω? Λέτε να συναντιούνται οι ρίζες μας με τον Επίτιμο? Τα μελανούρια συνεχίζουν τη ζωή τους στην κατάψυξη και ελπίζουμε κάποτε να συναντηθούμε…..
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008
"Ο δρόμος για τη κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις" ένας τέτοιος δρόμος είναι η ιστορία των Κοινωνικών Συνεταιρισμών Περιορισμένης Ευθύνης στη χώρα μας. Η καλή πρόθεση κατ αρχήν υπήρχε: ήταν να δοθεί από την πολιτεία ένα πλαίσιο νομοθετικά κατοχυρωμένο που θα κάλυπτε την λειτουργία των άτυπων επιχειρήσεων που είχαν στο μεταξύ ξεπηδήσει ανά την Ελλάδα από τα μεγάλα ή μικρότερα ψυχιατρεία, με τη βοήθεια των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, στα πλαίσια της λεγόμενης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και θα επέτρεπε την ανάπτυξή τους. Ακούγεται πραγματικά περίεργο το κρατικό σύστημα υγείας, στην περίπτωση μας της ψυχιατρικής περίθαλψης, να οργανώνει και να λειτουργεί επιχειρήσεις παντός είδους για άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας. Δεν υπήρχε κανένα πλαίσιο νόμιμης λειτουργίας ενώ, από την άλλη μεριά, η αποκατάσταση αυτών των ανθρώπων δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς την παράμετρο της εργασίας καθώς όλοι μας γνωρίζουμε την σημασία της αμειβόμενης εργασίας στην καλή ψυχική υγεία όχι μόνο για τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία αλλά και στο γενικό πληθυσμό. Ψυχιατρική περίθαλψη λοιπόν χωρίς αποκατάσταση δεν νοείται και αποκατάσταση χωρίς αμειβόμενη εργασία πάλι δεν νοείται. Αυτές οι αυτονόητες συνεπαγωγές γίνονται εξαιρετικά δύσκολες και ακατανόητες στις μέρες μας που η ελεύθερη οικονομία βασιλεύει και που το κράτος σταδιακά αποσύρεται από κάθε τι κοινωνικό. Το έλλειμμα αυτό υπάρχει επίσης τόσο στην τοπική αυτοδιοίκηση όσο και στην εκκλησία που αρκείται κυρίως στο φιλανθρωπικό έργο των συσσιτίων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ψυχικά ασθενείς βρίσκονται στο περιθώριο του περιθωρίου, έχουν υποστεί την ψυχιατρική βία και υφίστανται καθημερινά την απαξία του συνόλου σχεδόν των συνανθρώπων μας, σε μια κοινωνία ατομοκεντρική που όλο και περισσότερο αποστρέφει το πρόσωπο από τα κοινωνικά προβλήματα. Σ' αυτό το θλιβερό περιβάλλον εμφανίστηκε ο νόμος 2716/99 που εισήγαγε το θεσμό των ΚΟΙΣΠΕ στη χώρα μας. Σε μια χώρα αναλφάβητη σε κάθε τι που αφορά την συνεταιριστική παιδεία και ηθική και σε ένα χώρο ευαίσθητο όπως ο ψυχιατρικός δεν ήταν δύσκολο να ανθίσει η παραπληροφόρηση και να καλλιεργηθούν υψηλές προσδοκίες, δεν ήταν δύσκολο για μια ακόμη φορά οι ασθενείς να τεθούν στο περιθώριο και να αγνοηθούν οι ανάγκες τους, δεν ήταν δύσκολο να επικρατήσει ο κομματισμός και δεν ήταν καθόλου δύσκολο (ίσως ήταν και το ζητούμενο) η πολιτεία να βγάλει για μια ακόμη φορά την ουρά της απ' έξω και η "επιστημονική κοινότητα" θεωρώντας πως το ζήτημα δεν την αφορά (δεν υπάρχουν φαρμακευτικές εταιρίες που προτείνουν εργασία αντί για ψυχοφάρμακα) να το αγνοεί. Αν πρέπει να αντλήσουμε μια σταγόνα αισιοδοξίας ακούγοντας τους ομιλητές μας (όλοι άνθρωποι με ψυχιατρική εμπειρία) είναι πως επιτέλους διεκδικούν, αρθρώνουν λόγο, δεν τους αρκεί πια το "περιθώριό τους". Σε όσους από μας αυτός ο λόγος φαντάζει οικείος και φυσικός έχουμε μια και μόνη υποχρέωση, να τον ενισχύσουμε και να τον δυναμώσουμε . Θεσσαλονίκη 7-6-08 Πρόλογος στην ημερίδα "Ο λόγος των αποκλεισμένων" που έγινε στις 7 και 8 Ιουνίου 2008 στη Θεσσαλονίκη.
Φώτο από Παγασητικό και δεν μπορώ να μη θυμηθώ πάλι τον Μπακιρζή λέτε να έχω εμονές? Μπα δε...καλές διακοπές ρεεεεεεε! Παλιά το λέγαν παραθέριση αλλά εσεις είστε μικροί που να τα ξέρετε αυτά?
Σας παρακαλώ θερμά να δημοσιεύσετε την παρακάτω επιστολή :
ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ «ΕΧΕΙ ΓΟΥΣΤΟ»
Είχα δυο χρόνια να βγω στην T.V. Φέτος δέχτηκα δύο προσκλήσεις. Τη μια, την «έφαγα» στην πρώτη πρόσκληση, πασχαλινό αφιέρωμα της ΕΡΤ 3, στο χώρο, όπου αυλίζονταν οι κρατούμενοι των φυλακών του Γεντί κουλέ, με συμμετοχή Θεσσαλονικιών καλλιτεχνών, όπου τραγούδησα αλλά είπα και δυο αλήθειες για την ιστορία του Γεντί και των πολιτικών και ποινικών φιλοξενουμένων του. Στο μοντάζ τις έσφαξαν, -ακούστηκαν μόνο τα ανώδυνα - (τα κομμένα ονόματα : Λαμπράκης – Αναγνωστάκης - Παγκρατίδης), μάλλον αυτολογοκρίθηκε η εκπομπή από τους υπεύθυνους για «τον φόβο των Ιουδαίων». Δεν ήταν η πρώτη φορά. Συνηθίζονται αυτά στην χαμηλοτάβανη «συμπρωτεύουσα». Ε, είπα, στην Αθήνα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα. Μα η δεύτερη φόλα ήταν η χαριστική βολή. Εδώ – στην «εθνική», επίσης, τηλεόραση, που ο κάθε πολίτης εξαναγκαστικά την χρυσοπληρώνει - δε μ’ άφησαν ούτε να μιλήσω, ούτε να τραγουδήσω. Ακούστηκαν μόνο οι δύο φράσεις απ’ το πρώτο κουπλέ του τραγουδιού μου «Προσευχή», που αναφέρεται στην Παναγιά των Βλαχερνών της Πόλης κι αμέσως έπεσαν οι τίτλοι. Η αγαπητή μου κυρία Μπήλιω Τσουκαλά μας μεταχειρίστηκε(τόσο την αφεντιά μου, όσο και το σπουδαίο μουσικό σχήμα «Εν χορδαίς») σα μια επίφαση κουλτούρας, ένα πολιτιστικό ντεκόρ στο φινάλε του παραληρηματικού και σκανδαλωδώς γλοιώδους δίωρου δοξαστικού του σούπερ σταρ που φιλοξενούσε προηγουμένως (Εκείνος είχε, ευτυχώς, τον τρόπο να είναι ευγενής). Και υποτίθεται ότι προσκληθήκαμε την 29η Μαΐου, για να τιμήσουμε την Πόλη, με αφορμή τη μνήμη της Άλωσης. Όλα, λοιπόν, ξεπουλημένα. Κανονισμένα και ξεπουλημένα. Δεν καταλογίζω κακή πρόθεση. Τη δουλειά της κάνει η κυρά. Και με συμπαθεί κιόλας. Αλλά είναι απ’ τις συμπάθειες που μπορεί να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα. Κι όχι τόσο εσένα αλλά κυρίως ανθρώπους των οποίων την ευαισθησία –που η φωνή της σπάνια αφήνουν να ακουστεί - κατά κάποιον τρόπο – μαζί με κάποιους άλλους - εκπροσωπείς. Γιατί, όταν παλεύεις μια ζωή για να μη χάσεις το «τίμιον του προσώπου σου», όταν κουβαλάς μέσα σου το «ιδεώδες» δύο πόλεων, της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης, όταν συμβαίνει –και όχι τυχαία- να ανήκεις στη μειονότητα των λίγων μάχιμων, αυθεντικών και με πολυμέτωπη και ουσιαστική πολιτιστική προσφορά δημιουργών – έξω από συμφέροντα εταιριών και συναφών κυκλωμάτων - και ζεις σε μια πόλη, που τις τελευταίες δεκαετίες έχει από τους περισσότερους καλλιτέχνες εγκαταλειφθεί (ένα από τα βασικά σημεία που συντελούν στη διαμόρφωση του προσώπου της φασίζουσας και φαρισαϊκής παρακμής, που τελευταία την χαρακτηρίζει), τότε, στην προσβολή του προσώπου σου δεν απαξιώνεσαι ο ίδιος –που, εξάλλου, δεν τους έχεις καμιά ανάγκη- άλλα το άλλο, το καθεαυτού πρόσωπο του πολιτισμού – όχι εκείνο των κονδυλίων, των υπουργείων και των αρπαχτών - αλλά αυτό που χτίζεται από τους δημιουργούς σχεδόν με χειροποίητα υλικά, με άπειρες απλήρωτες εργατοώρες αλλά με πάθος για αληθινή ζωή, ουσία και δημιουργία και κόντρα στις λαμέ φιγούρες, στις οποίες η πλειοψηφία και οι κόλακές της επιδίδονται.
Μύθοι θρύλοι και τα Θοδωρού που μου τα θύμισε η Μέρη στον ερωδιό της. Φωτογραφία της φετινής Ανοιξης και πάμε για καλό καλοκαίρι, με κάτι τέτοια έτυμα είναι να χαίρεσαι τη γλώσσα μας...όσο για το θέρος των αρχαίων το βρίσκω ακόμα πιο γοητευτικό, όπως και το "ακράτος ασβέστης" όπως έλεγε η Μάνα μου, που δεν ειχε πάει σχολείο, τον άσβεστο καθαρό ασβέστη όταν τον αγόραζε για ν'ασπρίσει τους τοίχους.
Αυτά είναι τα παγωμένα νερά στα οποία κολυμπά η γενναία και ατρόμητη της παρέας, σπάει τον πάγο και βουτάει και μπορεί να βγεί και με σολωμό στο χέρι,και λίγο λέω (για δείτε το βίντεο) άλλο θέμα που κόντεψε να μην κάνει Ανασταση γιατί λέει έκανε κρύο και προτιμούσε να κάτσει στο τζάκι.
Γενέθλια, επέτειοι,μετρηματά, αλληλοευχές, στη σύμβαση της μέτρησης του χρόνου που όμως δεν είναι κυκλικός παρά μόνο για να έχουμε την αίσθηση της γιορτής και για να λέμε μεταξύ μας καλά να είμαστε να ξαναβρησκόμαστε μες την συνέχεια του. Χτες μπήκα στα 50 (ο πενηντάρης λέει ο Ζαμπέτας) και σήμερα μπήκαμε στα 29 χρόνια συν-οδοιπορείας εδώ μέσα. Συμπέρασμα? ήμουν 21 χρονών μπουμπούκι ποιός δε θα άπλωνε το χέρι να το κόψει?
Με χαλασμένη την ασύρματη σύνδεση είμαι ανακγαστικά καλωδιωμένος και άρα με βεληνεκές οριοθετημένο, Πάρτε μια ωραία φώτο απ' τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας.
Η φωτογραφία 10 χρόνων πίσω από την εκκλησία στη μονή Πρέβελη, από τη μια το Λυβικό και από την άλλη ότι βλέπετε, η μουσική δεν ξέρω αν δένει αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια...
