Στα χρόνια της μαναβικής, του ποδαρόδρομου με το άλογο για να πουληθεί η παραγωγή,τότε που η Γη ήταν αληθινή μάνα πρίν γίνει οκόπεδα,μεζονέτες και ξενοδοχεία, εκτός από τη γευση και τα αρώματα είναι μνήμη και τα χρώματα...κι' ο δρόμος της επιστροφής πάνω στο αλογο δίχως πιά τα λαχανικά κα τα φρούτα, φαντάζουμε τι όμορφη που θα ήταν η θάλασσα τότε, άλλό που για σένα καμιά ποίηση και ομορφια δεν είχε, αυτά ήταν για τους στεριανούς που δεν την χρειάζονταν για να ζήσουν
3 σχόλια:
Έίχα κι εγώ έναν πλανόδιο μανάβη με κάρο στο Ρέντη, που μεγαλωσα μαζί του. Ένα άλογο, η σούστα με τα λαχανικά, συνήθως νωρίς το απόγεμα γυρνούσε και ικανοποιούσε τη φτωχολογιά με τα λαχανικά και τα φρούτα του.
Γερνάμε, Γιώργο, καθώς βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους να χάνονται και να ζούμε μέσα από τις μνήμες.
Καμιά στενοχώρια βέβαια. Το γήρας μαζί με την αποσύνθεση φέρνει και τη σοφία.
Ναι ναι, είσαι πολύ γέρος, θερσίτη, ο μπαρμπα Μήτσος πάλι όχι, θα του το δείξω αύριο, Γιώργο, σ' ευχαριστώ.
Πραγματικά Θερσίτη άμα σ' ακούει κανείς λέει ποιος γέροντας μιλά...
Βρε! Που πάτα να μου πάρετε τη δόξα!
Πάρτε το χαμπάρι μια είναι η πρωτόγρια .....
Μανάβηδες.... ψαράδες ...παγωτατζήδες....
Ήτανε μια φορά κι ένας που ΄΄εφτιαχνε και πουλούσε τριβιδάκια έτσι τα λέγανε ψωμάκι μ' ένα λουκάνικο νομίζω μέσα ....
Αυτός είχε μια κόρη τη Στέλλα κορίτσι της παντρειάς ως φαίνεται
Περνούσε λοιπόν από τη γειτονιά με το καρότσι του και με στιχάκια για την ανύπαντρη του κοπελιά μας καλούσε να ψωνίσουμε..
Δημοσίευση σχολίου