Το κτήμα που βλέπετε είναι τώρα άδειο,από το 1968 που το αγόρασε ο φίλος μου πέρασε μέγάλο μέρος της ζωής εδώ υλοποιώντας μερικά από τα όνειρα της παιδικής του και της εφηβικής του ηλικίας,το μεράκι και η δημιουργικότητα του είναι κατατεθειμένα και στον τελευταίο σβώλο χώματος. Τώρα δεν πάμε τόσο συχνά ούτε εγώ αλλά ούτε κι' αυτός, το καλοκαίρι όμως ελάτε να μας βρείτε εκεί, θα είναι και μιά ευκαιρία να τον πείσετε (να προσπαθήσετε δηλαδή) πως το βιβλίο του αξίζει να βγεί παραέξω από τον στενό οικογενειακό κύκλο.
5 σχόλια:
Καλημέρα .....καλημέρα......
Να ρθούμε; Πολύ θα το θελα....
Όπως και να χει ενώνω και τη δική μου φωνή στην καθολική απαίτηση της ομήγυρης (και δεν αστειεύομαι)να βγει παραέξω
Ένωσες με το βιντεάκι δύο κορυφές του ελληνικού πολιτισμού. Βλέποντας τον τσαρούχη να χορεύω χωρίς να αρθρώσει μία συλλαβή και όμως λέγοντας τόσα με τα χέρια, καταλαβαίνεις το ελληνικό μέτρο της αρχαιότητας, που τώρα πλέον λίγοι το κρύβουν στο καντηλάκι τους με περίσσια προσοχή.
Τέτοιος "λάκων" πρέπει να είναι και ο συντάκτης αυτών των εξαιρετικά χρήσιμων σελίδων που διαβάσαμε.
Έρχομαι από υπερκόπωση και πάω σε υπερκόπωση, αδέλφια.
Μέρη καλημέρα και βέβαια να έλθετε.
Θερσίτη το γαρ πολύ της κόπωσης γεννά παραφροσύνη γι'αυτό και ο Αλη Πασάς έπνιξε τη φροσύνη.Συμφωνώ για την λακωνικότητα...
Για τι να πρωτοπείς; για τον Τσαρούχη; για τον Τσιτσάνη; όπωςτο λέει ο Θερσίτης, σαν νάρχονται κατευθείαν από την αρχαία Αρετή...
Για το κτήμα, μετά χαράς να το επισκεφθούμε, και να γνωρίσουμε και αυτόν τον σπουδαίο όπως όλα δείχνουν άνθρωπο :)
Θερσίτη, φρόντισε τον ευατό σου, σε χρειαζόμαστε ακμαίο...
λορελάη ελπίζω να γίνει πραγμαρικότητα
Δημοσίευση σχολίου