Ζάκρος σήμερα η εικόνα μας,πολύ νότια και ανατολικά είναι μαγεμένος τόπος και εύχομαι να πάτε κάποτε...εδώ το προϊστορικό ανάκτορο, αυτές οι πέτρες μπήκαν η μιά πάνω στην άλλη πριν 4000 χρόνια τι να σκεφτόταν άραγε ο τεχνίτης εκείνου του καιρού?
αν ήξερε θα τα χαλούσε μόνος του, δεν θα περίμενε το ηφαίστειο της Σαντορίνης...
5 σχόλια:
Μέσα από την αγάπη ζούμε τελικά, Γιώργο. Οσες κι όποιες μορφές κι αν παίρνει, μας αναζωογονεί και μας στηρίζει. Μάνος και Μαρία σε υψηλές κορυφές φτασμένοι.
Ναι, ξέρω πως γύρω μας ζουν και δημιουργούν οι σημερινοί πνευματικοί άνθρωποι και πρέπει να τους βρούμε και να τους διαφημίσουμε. Γι' αυτό κι εγώ είμαι απόλυτος στην αντίθεσή μου στη μαζική κουλτούρα και στα παντοειδή σκουπίδια.
σε πολύ θλιμμένη διάθεση, περιορίζομαι να συμφωνήσω απόλυτα με τον Θερσίτη.
καλημέρα Γιώργο, και πολλές ευχαριστίες για τις ανάσες.
Λορελάη η θλίψη είναι στο πρόγραμα της ζωής μας, δες όμως το φώς των ημερών που τώρα την Ανοιξη μέρα τη μέρα γίνεται πιο όμορφο! :))))))
Θερσίτη κατά τα άλλα τους έχει πιάσει ο πόνος για τη δημόσια υγεία τώρα με την απεργία στους δήμους.
Aφού το λέει το τραγούδι, πάντα θα ζει και πάντα θα 'ναι αγάπη!
Aς μείνουμε σ' αυτό. Κι οι πέτρες αυτές αυτό δε δείχνουν;
Να πας να τις δείς από κοντά,στο 50 μέτρα είναι η θάλασσα και κάτι ταβερνάκια...!
Δημοσίευση σχολίου