Όλες αυτές τις μέρες του εθνικού πένθους δεν είδα ένα δάκρυ, ούτε στο ελάχιστο υγρά βουρκωμένα μάτια, από κανένα ρασοφόρο, πολιτικό, παραστεκάμενο του αποβιώσαντος Αρχιεπισκόπου. Καλά τι πένθος είναι αυτό? Χωρίς καθόλου συγκίνηση? Και να πεις βουβός θρήνος ! Αφού οι πάντες μιλάνε, δε βάζουν γλώσσα μέσα για τον Μακαριστό, εκπομπές, αφιερώματα, τι δρόμους άνοιξε στην εκκλησία της Ελλάδος, ποσό δύσκολα θα βρεθεί ισάξιος διάδοχος κ.λ.π. Παχιά λόγια, δεν ήμουν οπαδός, ούτε και θαυμαστής του αποβιώσαντος, πολύ περισσότερο των όσων πίστευε και έπραττε. Στέκω με σεβασμό στο δράμα της μοναξιάς, στις δύσκολες ώρες, και δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω πως η δική του μοναξιά ήταν λιγότερο δύσκολη από πολλών ανώνυμων μοναχικών ανθρώπων , πως ο δικός του φόβος, πανικός, θυμός και τελικά υποταγή προς την αρρώστια και το τέλος που το’ βλέπε να έρχεται ήταν διαφορετικός από όποιου άλλου, μπορεί να ήταν και πιο δύσκολος. Ελπίζω μόνο η νοσοκόμα (αλλοδαπή ή όχι) σ΄ εκείνες τις τελευταίες στιγμές να του κρατούσε το χέρι. Νομίζω πως πίσω από τη λάμψη και το λούστρο, τα ανθρώπινα αισθήματα σκοτώνονται και είναι αυτό το μεγαλύτερο τίμημα της γυαλιστερής επωνυμίας. Καλό ταξίδι Αρχιεπίσκοπε θα μας λείψεις τη Μ. Πέμπτη που τόσο ωραία έψαλες το «σήμερον κρεμάται επί ξύλου …..» και η ματιά σου τότε γίνονταν υγρή, όπως δεν έγινε τώρα ούτε στους άμεσους συνεργάτες σου.
Αφιέρωμα στη μνήμη σου τα λόγια του Παπαδιαμάντη που ακολουθούν
|
7 σχόλια:
Γιώργο, δε μου πέφτει λόγος να μιλήσω για πράγματα θρησκευτικά. Επισημαίνω μόνο αυτό που σημειώνεις κι εσύ. Κανείς από τους γύρω του δεν του αφιέρωσε ένα δάκρυ. Μάλλον πολιτικολόγησαν παρά θρήνησαν. Κι αυτό είναι τελικά ό,τι του ταιριάζει, γιατί υπήρξε μάλλον ηγέτης πολιτικής παράταξης ακροδεξιάς και έντονα λαϊκιστικής παρά πνευματικός πατέρας.
Ας αναπαυτεί η ψυχή του εν πάση περιπτώσει. Κι ας μάθουν οι θρησκευτικοί ηγέτες τι ζητά ο λαός από αυτούς.
Βρε Γιώργο, αυτό το ποστ σου με συγκίνησε. παράξενα. Όχι, καμμία σχέση με τον Χριστόδουλο σαν πρόσωπο. Ποτέ δεν τον συμπάθησα.
άλλο είναι... αλλά άστο ας μη το αναλύσουμε.
(δώσε στοιχεία για το τραγούδι φίλε, μου άρεσε πολύ)
Θερσίτη ούτε και γω μιλώ για θρησκευτικά πράγματα για τα ανθρώπινα μίλησα αυτά που αξίζουν σε κάθε άνθρωπο
Λορελάη χαίρομαι που σε συγκίνησε και έγω ένιωσα παράξενα αυτές τις μέρες γι'αυτό και το γραψα, και όταν μετά άκουσα προσεκτικά το καμμάτι είδα πως λέει περίπου τα ίδια (πως ένα δάκρυ αξίζει να σβήσει την επωνυμία) Το cd το έχω ολόκληρο πάνω σε ποιήματα του Παπαδιαμάντη λέγεται το "Σκοτεινό τρυγώνι" και είναι γραμμένο από ερασιτέχνες μουσικούς αν θες σου στέλνω περισσότερα καμμάτια απ'αυτό. Καλημέρα
Φυσικά και θέλω!!!!!
Ούτως ή άλλως ευχαριστώ για τις πληροφορίες. (πού πας και τα ξετρυπώνεις αυτά τα σ.ντι. βρε φοβερέ τύπε;;;!!!)
Δεν μπορώ να συμμεριστώ τη συγκίνηση, giorgo. Αυτός ο άνθρωπος- θεός σχωρέστον, κρίμα που υπέφερε- κατά τα άλλα, είχε τόση δύναμη να απαλύνει τον πόνο χιλιάδων ανθρώπων σαν κι αυτόν ή σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτόν. Ήταν ο ρόλος του να το κάνει, να σταθεί δίπλα στον πόνο την ανάγκη την αρρώστια. Προτίμησε άλλα μεγαλεία. Εκείνος όμως είχε και πρώτης τάξεως περίθαλψη και ανθρώπους γύρω του και τιμές, άλλωστε αυτό ζήτησε, σ'αυτό επένδυσε. Εγώ αν και κάθε άλλο παρά ένθεη, προσκυνώ ιερωμένους σαν τον Αναστάσιο, που η ζωή τους και ο λόγος τους είναι σύμφωνα και με το πιστεύω τους και με το σχήμα το ιερατικό κι ακόμα περισσότερο έχουν ένα πνευματικό εκτόπισμα πέρα από αυτά.
Δεν θα υπεραμυνθώ ούτε του μακαρίτη ούτε και της ανάρτησής μου,όλα αυτά τα αυτονόητα για ανθρώπους σας και μας τα περίμενα,σας το είπα και παραπάνω,η απανθρωπιά της επωνυμίας και του λούστρου με απασχόλησε.
Βρε κουβέντα γίνεται... Δε χαίρεσαι;
Έκανες μια πολύ όμορφη ανάρτηση με πολλή τρυφεράδα ακολούθησες μια συζήτηση ενδιαφέρουσα... Όλα καλά...
Δημοσίευση σχολίου