Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Όταν οι λέξεις δε φτάνουν...

Ψάχνω να βρω λέξεις να τις αφιερώσω στους ανθρώπους που καθημερινά συναντώ στη δουλειά μου, σ’ αυτούς με τα προβλήματα στην ψυχή και λιγότερο στο σώμα, σ’ εκείνους με το ασταθές περπάτημα από τα νευροληπτικά χάπια, σε κείνους που σου ζητούν ένα τσιγάρο ή ένα ευρώ για το κάνουν καφέ, και στους άλλους τους καθηλωμένους με ιμάντες στα κρεβάτια γιατί χαλούν τη μόστρα του συστήματος, αλλά και στους πιο «τυχερούς» που έχουν σπίτι , οικογένεια, δουλεύουν λίγο σε δουλειές εύκολες χειρωνακτικές και αμείβονται ακόμα λιγότερο, που κουβαλούν τη ρετσινιά του τρελού, ποια άλλη αρρώστια αλήθεια είναι «ντροπή» για τους ίδιους και για τους συγγενείς? Όλοι αυτοί οι «χαμηλών προσδοκιών» άνθρωποι που τους πήραν την ιδιότητα του ανθρώπου και τους έδωσαν μια «διάγνωση» για να την κουβαλούν μαζί τους σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή, όλοι αυτοί λοιπόν οι κλεισμένοι και αποκλεισμένοι από κάθε ανθρώπινη θεμιτή φιλοδοξία να κάνουν φίλους, δεσμούς, οικογένειες, παιδιά, να βρεθούν σε ένα γιορτινό τραπέζι που να είναι αληθινό και όχι από «επαγγελματίες» του χώρου ή από «φιλάνθρωπες οργανώσεις» ναι όλοι αυτοί σήμερα μου ευχήθηκαν καλή χρονιά και εγώ ένιωσα αμήχανα, δεν ήξερα τι ν’ απαντήσω…

4 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Γιώργο, είναι οι πιο αγνές ευχές, όπως άριστα ξέρεις. Να είσαι υγιής να τους προσέχεις και να τους βοηθάς. Εκείνοι βρίσκονται πιο κοντά στην ουσία της ζωής, θαρρώ. Τυχερός από μια μεριά. Δύναμη και αντοχή για τη νέα χρονιά.

giorgos_st είπε...

Και σε σένα φίλε, δύναμη και αντοχή όχι με τα παιδιά αλλά με τους γύρω-γύρω.

gyristroula2 είπε...

Και μόνο που απασχολούν τη σκέψη σου μια τέτοια μερα καλέ μου φίλε, είναι σπουδαίο. Και μας τους "γνώρισες" και μας των "υγιών". Καλή χρονιά σε όλους!

Λορελάη είπε...

Κι εμείς Γιώργο...
Κι εμείς το ίδιο αμήχανα νοιώθουμε...
και κόμπο στο στομάχι...