Όταν οι λέξεις δε φτάνουν...

Ψάχνω να βρω λέξεις να τις αφιερώσω στους ανθρώπους που καθημερινά συναντώ στη δουλειά μου, σ’ αυτούς με τα προβλήματα στην ψυχή και λιγότερο στο σώμα, σ’ εκείνους με το ασταθές περπάτημα από τα νευροληπτικά χάπια, σε κείνους που σου ζητούν ένα τσιγάρο ή ένα ευρώ για το κάνουν καφέ, και στους άλλους τους καθηλωμένους με ιμάντες στα κρεβάτια γιατί χαλούν τη μόστρα του συστήματος, αλλά και στους πιο «τυχερούς» που έχουν σπίτι , οικογένεια, δουλεύουν λίγο σε δουλειές εύκολες χειρωνακτικές και αμείβονται ακόμα λιγότερο, που κουβαλούν τη ρετσινιά του τρελού, ποια άλλη αρρώστια αλήθεια είναι «ντροπή» για τους ίδιους και για τους συγγενείς? Όλοι αυτοί οι «χαμηλών προσδοκιών» άνθρωποι που τους πήραν την ιδιότητα του ανθρώπου και τους έδωσαν μια «διάγνωση» για να την κουβαλούν μαζί τους σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή, όλοι αυτοί λοιπόν οι κλεισμένοι και αποκλεισμένοι από κάθε ανθρώπινη θεμιτή φιλοδοξία να κάνουν φίλους, δεσμούς, οικογένειες, παιδιά, να βρεθούν σε ένα γιορτινό τραπέζι που να είναι αληθινό και όχι από «επαγγελματίες» του χώρου ή από «φιλάνθρωπες οργανώσεις» ναι όλοι αυτοί σήμερα μου ευχήθηκαν καλή χρονιά και εγώ ένιωσα αμήχανα, δεν ήξερα τι ν’ απαντήσω…