Παρασκευή αμέσως μετά τα βραδινά «δελτία ειδήσεων», ακολουθεί κατακλυσμός από διαφημίσεις για τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων. Πολιτιστική πλημμύρα, για κάθε γούστο, βιβλιοθήκη, DVD- θήκη, σύνθετο, καθιστικό, ηλικία και μοναξιά της εποχής. Τα μοναστήρια της Ελλάδας, ποίηση μελοποιημένη, η Αρβανιτάκη, ο Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Τσιφόρος, μία μεζονέτα και πολλά ακόμα προσφέρονται δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν από τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους που εκτός από εργολάβοι έγιναν και διαχειριστές της κουλτούρας μας. Το κομμάτι από τη διαφημιστική πίττα που μοιράζονται θα είναι μεγαλύτερο αν η κυκλοφοριακή επιβράβευση τους από όλους μας είναι η προσδοκώμενη, έτσι θα πάρουν πίσω στο πολλαπλάσιο τα ψίχουλα που πληρώνουν όταν πληρώνουν μια και τα περισσότερα καλλιτεχνικά έργα που προσφέρουν είναι τόσο παλιά που ούτε πνευματικά δικαιώματα δεν έχουν πια. Αυτή η μαζικοποιημένη ευκολία πιστεύω πως εξευτελίζει και τους δημιουργούς και τα έργα τους. Σημεία των καιρών? Ξεφτίλα του καπιταλισμού? Χυδαία εμπορευματοποίηση? Πόσο καλύτερα ήταν όταν με το «αίμα της καρδιάς μας» πηγαίναμε με το τελευταίο μας πεντακοσάρι στο δισκοπωλείο η το βιβλιοπωλείο για να το καταθέσουμε.
