Είσαι ο φάρος του πολιτισμού μας, σύντροφε. Με πήγες πίσω, στην καρδιά του ελληνικού πολιτισμού, στο κέντρο της ελληνικής ομορφιάς. Αυτή η Ελλάδα είναι αθάνατη. Αυτή η Ελλάδα είναι όμορφη. Αυτήν την Ελλάδα αγαπήσαμε και αγαπάμε. Την Ελλάδα του Μάνου και της Μελίνας. ΑΥτήν την ευαισθησία, του Μάνου, και αυτά τα μάτια, της Μελίνας, ψάχνουμε γύρω μας να βρούμε και βρίσκουμε σκουπίδια. Πάντα γερός, να μας θυμίζεις τον ορισμό της Ελλάδας, για να ελπίζουμε κι εμείς, οι άφρονες, ότι κατά το εμβατήριο: η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα, αδελφέ μου;
Ε όχι και φάρος! Απλά και έγώ μετά από τα βίντεο αυτά είχα μια πικρή γεύση! Και μια βεβαιότητα, πως είμαστε ανάξιοι μιάς τέτοιας Ελλάδας,ή για να το πω αλλιώς πως δεν μας άξιζαν τέτοιοι άνθρωποι!
Κατάφερα να δω μόνο το πρώτο βιντεάκι, Γιώργο. Εδώ στο νησί έχουμε συνέχεια διακοπές από την υγρασία. Προσέξατε την κριτική που κάνει ο Μάνος στη Μελίνα για τα παιδιά του Πειραιά; Τον υπόγειο θυμό του, το θάρρος με το οποίο της τα λέει κατάμουτρα, τη δική της θαρραλέα επίσης αντίδραση; Και τότε υπήρχε το ίδιο αίτημα: η ποιότητα, η αντίσταση στο εύκολο και στο πιασάρικο. Με άλλα μέτρα και κριτήρια, φυσικά, αλλά δεν ήταν άσπρο μαύρο.
4 σχόλια:
Είσαι ο φάρος του πολιτισμού μας, σύντροφε. Με πήγες πίσω, στην καρδιά του ελληνικού πολιτισμού, στο κέντρο της ελληνικής ομορφιάς. Αυτή η Ελλάδα είναι αθάνατη. Αυτή η Ελλάδα είναι όμορφη. Αυτήν την Ελλάδα αγαπήσαμε και αγαπάμε. Την Ελλάδα του Μάνου και της Μελίνας. ΑΥτήν την ευαισθησία, του Μάνου, και αυτά τα μάτια, της Μελίνας, ψάχνουμε γύρω μας να βρούμε και βρίσκουμε σκουπίδια. Πάντα γερός, να μας θυμίζεις τον ορισμό της Ελλάδας, για να ελπίζουμε κι εμείς, οι άφρονες, ότι κατά το εμβατήριο: η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα, αδελφέ μου;
Ε όχι και φάρος! Απλά και έγώ μετά από τα βίντεο αυτά είχα μια πικρή γεύση! Και μια βεβαιότητα, πως είμαστε ανάξιοι μιάς τέτοιας Ελλάδας,ή για να το πω αλλιώς πως δεν μας άξιζαν τέτοιοι άνθρωποι!
Κατάφερα να δω μόνο το πρώτο βιντεάκι, Γιώργο. Εδώ στο νησί έχουμε συνέχεια διακοπές από την υγρασία. Προσέξατε την κριτική που κάνει ο Μάνος στη Μελίνα για τα παιδιά του Πειραιά; Τον υπόγειο θυμό του, το θάρρος με το οποίο της τα λέει κατάμουτρα, τη δική της θαρραλέα επίσης αντίδραση; Και τότε υπήρχε το ίδιο αίτημα: η ποιότητα, η αντίσταση στο εύκολο και στο πιασάρικο. Με άλλα μέτρα και κριτήρια, φυσικά, αλλά δεν ήταν άσπρο μαύρο.
Τότε όλοι κοιτούσαμε τον κώνωπα, που να ξέραμε για τα καραβάνια από καμήλες που θα καταπίναμε τα επόμενα χρόνια...Γυριστρούλα.
Δημοσίευση σχολίου