Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Περι ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

«Εύχομαι να μην περάσει ποτέ κανείς την πόρτα του ψυχιατρείου». Ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος, 51 χρόνων, βιώνει από το 1975 τις συνθήκες νοσηλείας στα ελληνικά ψυχιατρεία. «Είναι μύθος τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών», λέει. «Τα ψυχοφάρμακα σε κάνουν να κυκλοφορείς στους διαδρόμους σαν λοβοτομημένος».Μέλος, τώρα, ενός από τους αρκετούς συλλόγους «Χρηστών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας», όπως λέγονται, προσπαθεί, μαζί με άλλους, να αλλάξουν οι συνθήκες νοσηλείας και να αποκτήσουν δικαιώματα οι ψυχικά ασθενείς.
Είναι ένας από τους ομιλητές - «Χρήστες Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας», που θα μιλήσουν το Σαββατοκύριακο 20-21/10, στο συνέδριο με θέμα «Κοινωνική και Ψυχική Υγεία», που διοργανώνει το Τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Σκοπός του συνεδρίου είναι να ανοίξει ένας διάλογος γύρω από τα ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού και της εφαρμογής καινοτόμων πρακτικών στα ελληνικά ψυχιατρεία.
Μιλάει αργά, σαν να είναι κουρασμένος. Ακούγεται σαν 70χρονος κι ας είναι 51 ετών. «Οσοι χαρακτηρίζονται “ψυχικά ασθενείς” παύουν να έχουν δικαιώματα. Είτε νοσηλευτείς με εισαγγελική εντολή είτε όχι, αν σε διαγνώσουν για ψυχικά ασθενή, χάνεις το δικαίωμα ένστασης. Δεν έχεις γνώμη για το αν θέλεις να μείνεις μέσα στο ψυχιατρείο ή όχι, χωρίς μάλιστα να έχεις διαπράξει κάποιο αδίκημα».
Η διά της βίας καθήλωση είναι συνήθης πρακτική. «Σε δένουν στο κρεβάτι, θες δεν θες. Δεν έχουν προσωπικό, λένε. Ας πάρουν αυτούς που κάθονται στα γραφεία. Γιατί να με δέσουν; Ποιος πολίτης έχει το δικαίωμα να δέσει έναν άλλο πολίτη; Για το παιδί που έπεσε από το παράθυρο και σκοτώθηκε, τον περασμένο μήνα στο ψυχιατρείο της Θεσσαλονίκης; Κανείς δεν ασχολείται πώς και γιατί. Οι άρρωστοι είναι αντικείμενα. Η νομοθεσία είναι μόνο για τους έξω».
Στο άκουσμα της λέξης «αποασυλοποίηση», γελάει. «Εγινε βιαστικά, χωρίς πρόγραμμα. Εκαναν μικρά ψυχιατρεία. Αντί για νοσοκομεία, είναι ξενώνες ή οικοτροφεία. Η πρακτική είναι η ίδια. Και τι θα γίνει όταν τελειώσουν τα λεφτά; Θα τα βρουν από τα Ταμεία, λένε. Ποια Ταμεία; Τα χρεοκοπημένα; Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα πάθει μετά ένας απένταρος».
Αυτή την περίοδο εργάζεται στο «Καφενείο» του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αθηνών. Μια δομή που δίνει απασχόληση στους πρώην νοσηλευόμενους. «Νοικιάζω και ζω μόνος μου. Αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα. Πού θα πάει αυτό; Μας έδιναν κι ένα “επίδομα επανένταξης”, 150 ευρώ το μήνα. Εδώ και δυο χρόνια μάς το ‘κοψαν κι αυτό».
Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/10/2007

Σήμερα δεν έχει μουσική, ούτε και φωτογραφία, δεν θα πρόσθεταν τίποτα ...
Ολόκληρη αυτή η εξαιρετική ομιλία του κυρίου Γιαννουλόπουλου είναι δημοσιευμένη στο περιοδικό Κοινωνία και ψυχική υγεία στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.socialexclusion.gr/UserFiles/File/6th%20volume.pdf στις σελίδες 84-85-86


4 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Μπαίνω πρώτος και βλέποντας λευκό το ποστ νιώθω κάπως το πρόβλημα που δεν μπορώ ασφαλώς να βιώσω.
Τη ρετσινιά αν σ' τη βάλουν, δεν πρόκειται ποτέ να τη διώξεις από πάνω σου;
Μοιάζει κοινότοπο, αν πω πως αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται με τρόπο ανήκουστο;
Ποιος θα μας δώσει τη λύση άραγε; Υπέρχει ελπίδα τελικά, Γιώργο;

gyristroula2 είπε...

Τουλάχιστον, θερσίτη και giorgo, να ξέρουμε εμείς οι απέξω. Να μη μασάμε περί τρέλας και επικινδυνότητας, να μην πετάμε τους ανθρώπους μας, όταν νοσήσουν ψυχικά, να μην αποκλείουμε, μέσα στην παράνοια της εποχής μας, να νοσήσουμε και μεις και να βρεθούμε στα νύχια τους. Τουλάχιστον...

meril είπε...

Ανταριασμένος και συ κι όχι αναίτια.....
Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που το αντιμετωπίζουμε με ανασήκωμα των ώμων όπως και όλα όσα δε μας ακουμπάνε ίσως και με μια ιδέα επίπλαστης θλίψης

giorgos_st είπε...

Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από το θεωρητικό κείμενο της πρωτοβουλίας με τίτλο "Θεσσαλονίκη ανάπηρη πόλη" και που έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσει διάφορες δράσεις. Η ιδέα και το κείμενο του Αν.Καθηγητή Κλινικής Ψυχολογίας του ΑΠΘ, Κ.Μπαϊρακτάρη.

"ΑΝΑΠΗΡΗ είναι η πόλη της φυσιολογικότητας, της μονοτονίας, της κανονικότητας, της ομοιομορφίας ,της απόρριψης αυτού που διαφέρει και του εγκλεισμού του. Είναι η πόλη των ιδρυμάτων και δομών που εξοντώνει κοινωνικά μέρος των πολιτών της στηριζόμενη σε επιστήμες και ειδικούς που επινοούν θεωρίες και πρακτικές όχι στην υπηρεσία των πολιτών αλλά στην διαχείριση του αποκλεισμού τους. Είναι η πόλη που ανέχεται την καθημερινή άσκηση βίας σε συμπολίτες μας, σε δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα, ανέχεται την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον ανθρώπινο εξευτελισμό των πολιτών της.
Ανάπηροι είμαστε και εμείς που ανεχόμαστε την άσκηση αυτής της βαρβαρότητας σε συνανθρώπους μας.Πρώτα και κύρια όμως ανάπηροι είναι εκείνοι οι «επιστήμονες» και «ειδικοί» που με τις «επιστημονικές» τους κατασκευές και τις «θεραπευτικές» τους πρακτικές νομιμοποιούν και επικυρώνουν την άσκηση βίας σε συμπολίτες τους, για να μπορέσουν οι ίδιοι μέσα από την διαχείριση της κοινωνικής αυτής ανάθεσης να συντηρήσουν και να αναπαράγουν την εξουσία τους."
Και ακόμα στις 7-8 Ιουνίου γίνεται η διημερίδα με τίτλο ο λόγος των αποκλεισμένων, στην αίθουσα τελετών της παλιάς φιλοσοφικής (τη γνωστή μας πινακοθήκη των ηλιθίων που δεσπόζουν τα πορτρέτα των πρυτάνεων) εκεί θα ακουστεί η φωνή ανθρώπων από τις κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες.