Το βιβλίο αυτό βγήκε γύρω στα 1983 ή κάπου εκεί,αν δεν το έχεται ψάξτε το ή πείτε μου να σας το στείλω έστω σε φωτοτυπίες και ακούστε και δώ και μετά πείτε μου γιατί όταν είμαστε στα κάτω μας ψάχνουμε τα ακριβά για να πιαστούμε?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Πέντε (και πολλές λέω)πέντε σταθερές έχουμε και πορευόμαστε
Να σαι καλά...(μεσημέρι με μια κούπα καφέ και...Λαμπέτη;)
Πολύ όμορφη προσφορά Γιώργο... ευχαριστώ.
Τα ακριβά; Μόνο χάρις σ' αυτά επιβιώνουμε... Εμείς όμως που τα έχουμε. Τα νέα παιδιά με τι να τραφούν και να ζήσουν;
Τις προάλλες μιλούσα με μια νέα κοπέλλα, σκηνοθέτη και θεατρολόγο με σπουδές πανεπιστημιακές εδώ και στο Παρίσι, που έχει και τη ψυχή και το ταλέντο και δουλεύει σκηρά και αφοσιωμένα στην τέχνη της. Μου έλεγε ότι πίσω από κάθε τοίχο που περνάει, βρίσκει άλλον, κι άλλον, κι άλλον, και ότι όλο αυτό είναι αδιέξοδο. Η αντανακλαστική αντίδραση της μεγαλύτερης που οφείλει να δίνει αισιοδοξία, με έκανε να της λέω ότι εμπόδια πάντα υπάρχουν, αλλά δεν πρέπει να απογοητεύεται, κι όλες αυτές τις κοινοτοπίες. Μέσα μου όμως ήξερα ότι έλεγα κουταμάρες.
(δεν το έχω το βιβλίο, αλλά θα το ψάξω)
Κι αν αυτό το κορίτσι Λορελάη δεν εύρισκε κανένα εμπόδιο και καμιά δυσκολία στα επαγγελματικά του θα ήταν καλύτερα? είμαστε σίγουροι? Και που και πως θα βρεί τις δικές της τις σταθερές για να πιαστεί και να πορευτεί που λέει και η Μέρη? Πρόσεξε δεν είμαι υπέρ καμιάς Ξανθοπουλιάδας αλλά όταν είσαι νέος με τα εφόδια σου και είσαι καλά στην υγεία σου μήπως δεν είναι τοοοσο δύσκολα τα πράγματα? Ξέρω και γω ένα ανάλογο κορίτσι που πάει σε 4 δημοτικά σαν ωρομίσθια και κάνει θέατρο στα μικρά παιδιά, δε λέω πως είναι εύκολο να έχεις τον Γεωργουσόπολο και τον Ευαγγελλάτο καθηγητή την μια χρονιά και την επόμενη να τρέχεις στα χωριά να διδάξεις τα μικρά αλλά και με τη μία Φασουλής..γίνεται?
Μα, τι είναι αυτό που την κάνει τόσο μαγική αυτή τη γυναίκα, αυτή τη φωνή; Δεν είναι κάτι πέρα από το ταλέντο ή την προσωπικότητα; Αναλλοίωτη αξία πραγματικά...
Τα σχόλια τα άκουγα από το Τρίτο, Γιώργο, ζωντανά. Δεν τα έχανα. Γιατί έβλεπα τον πνευματικό άνθρωπο ολοζώντανο, ευαίσθητο, αιχμηρό, δηκτικό, εν γένει χρήσιμο για την κοινωνία.
Είναι αλήθεια πως όταν είσαι νέος, μπορείς να στύψεις και την πέτρα. Το πιστεύω. Αλλά εγώ δεν είμαι πια νέος. Πρέπει να το πιστέψουν εκείνοι. Κι αν ακούνε το Μάνο, σίγουρα θα το πιστέψουν. Άμποτε!
Ευχαριστούμε για τις ανάσες ευαισθησίας και ανθρωπιάς.
Όχι, ούτε εγώ μίλησα για ευκολία Γιώργο και δεν μ' αρέσει που αρκετά από τα σημερινά παιδιά τα θέλουν όλα έτοιμα. Η κουβέντα που ανέφερα δεν αφορούσε μόνο τα επαγγελματικά, αλλά όλα αυτά που και μεις διαπιστώνουμε γύρω μας. Και η συγκεκριμένη τρέχει δεξιά κι αριστερά για το μεροκάματο και δεν παραπονιέται γι' αυτό.
Φίλοι το είχα γράψει και στο άλλο blog που είχα (για τα ψυχιατρικά) πιστεύω πως η απουσία του Χατζιδάκι είναι η μεγαλύτερη και η πιο αναντικατάστατη σήμερα, και όσο οι καιροί δυσκολεύουν αυτή απουσία γίνεται όλο και πιο οδυνηρή,σχεδόν καθημερινά αναρωτιέμαι άραγε τι θα έλεγε ο Χατζιδάκις για το ένα η για το άλλο? άραγε πόσο θα ωφελούσε όλους μας μιά παράμβασή του για το ένα ή για το άλλο? Άσε που ήταν νέος και παραγωγικός (μουσικά)μέχρι το τέλος,δεν έβαλε ποτέ στις προτεραιότητες του τα χρήματα,τις θέσεις αλλά ούτε και αυτήν την υστεροφημία, όχι δεν ήταν αστός ο Χατζιδάκις, καμιά ταμπέλα δεν τον χωρά για να τον στεγάσει, ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα και πραγματικά είναι μια πολύτιμη απουσία για μάς.
Λορελάη τότε πες της να χαίρεται τα νιάτα της γιατί είναι πολύτιμα και μοναδικά όλα θα έρθουν τα υπόλοιπα
Μέρη σαν πολλές μου φαίνονται οι σταθερές δώσε και σε μένα γιατί έχω πολύ λιγότερες
Gyristroula ντρέπομαι και λυπάμαι γιατί δεν την είδα ποτέ, κρίμα, τη νιώθω όμως σαν τον αέρα που περνά και φεύγει, αλλά μένει το χάδι του
Δημοσίευση σχολίου