Αφιερωμένο στους φιλόλογους...

Είναι γεγονός πως αυτή η παρέα,στενή αλλά και ευρύτερη έχει αυξημένη φιλολογική αντιπροσώπευση...ευκαιρία για μιά μικρή προβοκάτσια.

Σχόλιο πριν τις εκλογές...

Παρ' όλα αυτά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε...εσείς πόσο λέτε ν' αντέξει ακόμα?

Δυο τόσο διαφορετικοί κόσμοι

Το κομμάτι που ακολουθεί είναι του φίλου ψυχίατρου Γιώργου Κοκκινάκου, αυτός ο ΄νθρωπος σήκωσε στους ώμους του το θαύμα που έγινε στην Κρήτη.

Στην εποχή μας όπου οι μειοψηφίες εξορίζονται στο περιθώριο.
Στην εποχή μας που ‘’παράγονται’’ κάθε μέρα ‘’περιττοί άνθρωποι’’.
Στην εποχή μας, της εμπορευματοποίησης των δημόσιων αγαθών.
Σε μια εποχή όπου αποδομείται το κοινωνικό κράτος .
Στην εποχή της ανεργίας, της φτώχειας, της εγκληματικότητας, των ‘’εξαρτήσεων’’ και της αλλοτρίωσης και παθητικότητας των πολιτών.
Στην εποχή συρρίκνωσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τι τύχη μπορεί να έχει ο ψυχικά άρρωστος;
Μεταξύ ‘’εγκλεισμού ‘’ και ‘’αποκλεισμού’’ σε τόπο Α-τοπο και χώρο Α-χωρο, χωρίς ταυτότητα, χωρίς εισόδημα, χωρίς διαπραγματευτικότητα, τι δυνατότητες κοινωνικής επανένταξης απομένουν;
Στην εποχή των υποχρηματοδοτήσεων και της πολιτικής των ‘’πτωχοκομείων’’ για τις στεγαστικές δομές, είμαστε υπέρ μιας ψυχιατρικής με όνειρο και κατά της πολιτικής της λιτότητας.
Ονειρευόμαστε μια ψυχιατρική όπου η ‘’δύσκολη στιγμή’’
οποιουδήποτε ατόμου δεν θα είναι ζήτημα ‘’νόμου και τάξης’’,
ζήτημα της ‘’κλούβας των μεταγωγών’’, ζήτημα απαγορεύσεων,
εγκλεισμού, βίας και απόρριψης, αλλά μια ανάγκη για βοήθεια
και μια κοινωνική υποχρέωση για συνοδοιπορία.
Στην σημερινή εποχή, ψυχικά πάσχοντες, συγγενείς,
επαγγελματίες αλλά και η ευρύτερη κοινωνία μια επιλογή έχουν:
Την συγκρότηση ενός κοινωνικού κινήματος που θα ζητήσει
και μια άλλη ψυχιατρική θεωρία, ένα άλλο ψυχιατρικό παράδειγμα
που θα έχει στο κέντρο της προσοχής του τον άρρωστο άνθρωπο
και τις ανάγκες του και μια άλλη ψυχιατρική περίθαλψη ανοιχτών
θυρών όπου οι άνθρωποι που πάσχουν θα νοσηλεύονται με αξιοπρέπεια
Οι στεγαστικές δομές που δημιουργήθηκαν για να μην καταλήξουν σε νεοϊδρυματικά μορφώματα μέσα στην κοινότητα, για να μην ζουν οι άρρωστοι μέσα αλλά συγχρόνως έξω από την κοινωνία, πρέπει να χρηματοδοτηθούν για να μπορούν να λειτουργήσουν ως χώροι παραγωγής νοήματος για τους ενοίκους και όχι σαν χώροι ενός νέου -πιο ραφιναρισμένου- εγκλεισμού.
Ταυτόχρονα πρέπει να χρηματοδοτηθεί η δημιουργία και λειτουργία ενός δικτύου κοινοτικών δομών και δράσεων σε όλη την Κρήτη, για να μπορέσει να εφαρμοστεί η τομεοποίηση και οι αρχές της κοινοτικής της κοινοτικής ψυχιατρικής, σε αντιπαράθεση του Ασυλικού μοντέλου.
Για να μπορέσουν οι άνθρωποι που έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα ταυτόχρονα να έχουν τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα τους.
Για να μην είναι η διαφορετικότητα πρόβλημα, αλλά πηγή πλούτου για την κοινωνία
Στην Κρήτη εδώ και τέσσερα χρόνια δεν υπάρχει ούτε μια κλίνη στο ψυχιατρείο και λειτουργεί η τομεοποίηση. Αυτά τα δύο στοιχεία διαφοροποιούν το παράδειγμα της Κρήτης από όλες τις άλλες περιπτώσεις.
Αφού για 4 χρόνια σε μια ολόκληρη περιοχή λειτουργούμε χωρίς ψυχιατρείο σημαίνει ότι μπορούμε και αλλού.
Μπορούμε και παντού. Γι αυτό αξίζει να στηριχθεί το παράδειγμα της Κρήτης. Μπορούμε να φτιάξουμε συστήματα ψυχιατρικής φροντίδας χωρίς ψυχιατρεία, χωρίς εγκλεισμό, βία και στιγματικές διαγνώσεις.
Μπορούμε αντί της απλοποιητικής απάντησης του εγκλεισμού, να προσφέρουμε στους ασθενείς μας ανοιχτή, κοινοτική, ολική, σφαιρική φροντίδα.
Το παράδειγμα της Κρήτης αποδεικνύει ότι η ψυχιατρική χωρίς ψυχιατρείο, εγκλεισμούς, βία και αποκλεισμούς δεν είναι ουτοπία, αλλά μπορεί να γίνει πράξη.Η περίπτωση της Κρήτης - μοναδικό παράδειγμα στην Ελλάδα και από τα λίγα σε ολόκληρο τον κόσμο-αποδεικνύει ότι ένα άλλο ψυχιατρικό παράδειγμα μπορεί να δώσει συστήματα ψυχιατρικής φροντίδας πιο ανθρώπινα, πιο ελεύθερα, πιο θεραπευτικά.
Το ψυχιατρικό τοπίο στην Κρήτη άλλαξε. Αντί το ψυχιατρείο, το δίκτυο κοινοτικών δομών στην κοινότητα, αντί το κρεβάτι, η δουλειά της θεραπευτικής ομάδας, αντί της απλοποιητικής προσέγγισης μια σφαιρική αντιμετώπιση της ψυχικής διαταραχής.
Ο χώρος του ψυχιατρείου θέλουμε να γίνει από χώρος της τρέλας, χώρος πολιτισμού. Και τι καλύτερη αρχή από αυτές τις εκδηλώσεις. Από χώρος δακρύων, σιωπών, στεναγμών και κραυγών, χώρος πολιτιστικής δημιουργίας. Από τόπος απογύμνωσης για τους εγκλείστους, χώρος συγκίνησης και προβληματισμού.
Θέλουμε μια άλλη ψυχιατρική. Οχι της ομοιότητας αλλά της διαφοράς. Οχι της κοινωνικής ανάθεσης αλλά της θεραπευτικής ευθύνης. Οχι των συμπτωμάτων αλλά των αναγκών, όχι των απαγορεύσεων, των κανονιστικών αρχών και των περιορισμών αλλά της ελευθερίας, των επιλογών και της ευθύνης,
Θέλουμε ένα νέο ψυχιατρικό παράδειγμα.
Γ. Κοκκινάκος

Επίκαιρο 80 ετών

Μικρό δείγμα παλαιού αλλά πάντα επίκαιρου χιούμορ από την εξαιρετική σελίδα του Νίκου Σαραντάκου


Της Παπαρούνας πρόγραμμα κι επίσημοι δηλώσεις

με τόλμην και με σχετικήν ελευθερίαν γλώσσης

Η «Παπαρούνα» του Πωλ Νορ

θα ’ναι παρλάν, θα ’ναι σονόρ

και άδον και ηχητικόν

σατυρικόν περιοδικόν

Εκδιδόμεθ’ επί τέλους, όπως είχαμε απειλήσει

κι είχαμ’ επί ένα μήνα το μυαλό σας πιπιλήσει!
«Παπαρούνα»! «Παπαρούνα»! Εκοκκίνισ’ ο ντουνιάς

από του Βορείου Πόλου μέχρι Νέας Κοκκινιάς!

Πολλά υποσχεθήκαμε, λαγούς με πετραχήλια,

το γέλιο στων συμπολιτών να φέρουμε τα χείλια,

ότι θα καταργήσουμε τη γκρίνια και το κλάμα,

μα υπάρχει φόβος όλ’ αυτά να μείνουν στη ρεκλάμα

Την έκδοσίν μας άκουσαν παντού με θυμηδία,

ένας γελούσε από δω και άλλος εμειδία

και: «Πού τα βρήκε τα λεπτά, ρωτούσαν, ο Πωλ Νορ;

Τον ξέραμε ανέκαθεν πτωχόν και άνευ πλούτου

μη το διαμάντι του Ορλώφ, μήπως τον Κοχινώρ

βρήκε θαμμένον άραγε στ’ αμπέλια του παππού του

κι ευθύς τα εξεπούλησε και τα ’κανε λιανά

και σπεύδει περιοδικό ευτράπελο να βγάλει

να το προσθέσει και αυτό στα τόσα μας δεινά

και στις σκοτούρες τις πολλές που ’χουμε στο κεφάλι;

Μήπως φιλία εδήλωσε στον κύριον Βενιζέλον

και έτσι εξασφάλισιν να εύρει εις το μέλλον,

ως τρόφιμος, με τους πολλούς, του Κεντρικού Ταμείου

αυτός που το δημόσιον ουδέποτ’ εζημίου;

Μήπως τού έδωκεν λεπτά το Λαϊκόν το κόμμα,

για να γλυτώσει και αυτό το άκακόν του σκώμμα;

Πρώτα συλλογιστήκαμε το ζήτημα της γλώσσης

ποια γλώσσα απ’ τις ελληνικές να μεταχειρισθώμεν;

Την γλώσσαν εις ην γίγνοντ’ αι επίσημοι δηλώσεις,

δια να είναι βέβαιον πως δεν θ’ αναγνωσθώμεν

και να νομίζει το κοινόν πως γράφουμε σπουδαία,

ή στην ακατανόητη που γράφετ’ η «Ιδέα»

να δώσωμεν προτίμησιν

για να εξασφαλίσωμεν ταχείαν αποκοίμισιν;

Ακόμα και στη μάγκικη μάς πήγε το μυαλό

του χασισιού και του λουλά τη γλώσσα και της κάμας

δε θα ’ταν διόλου άσχημη –γιατί, περικαλώ,

μήπως κι οι μάγκες, αδερφός, δεν είν’ παιδιά δικά μας;

Ο νους μου πήγε έπειτα στα γαλλικά· καθείς

το ξέρει μπιεν πως νου-νου σομ μπωκού γαλλομαθείς,

λέμε το σάλιο λε σιέλ, τον έρωτα αμούρ,

λέμε βα-τ-αν και ω σικτίρ, λέμε μπωτέ και σαρμ,

λέμε την πείνα μας, λα πειν, τη γκόμενα, χαμούρ,

λέμε το χωροφύλακα αζάν, μα και ζαντάρμ.


Τέλος αποφασίσαμε να γράφουμε τη γλώσσα

που είναι και ρωμέικη και σύγχρονη και ζώσα

και τρέχει ανεμπόδιστα σαν το νερό της βρύσης,

για να εκφράσεις ό,τι θες και προ παντός να βρίσεις.

* * *

Το πρόγραμμά μας το λοιπόν ιδού το –και συντόμως:

Για όλα θα μιλάμε σα να μη μας πιάνει νόμος

χώρας ελεύθερης και μεις ελεύθεροι πολίται,

που αντί χρήματος το παν και η τιμή πωλείται.

Θα ’χουμε στην πολιτική, ανεξαρτήτους γνώμας

-διάβολε! Το φύλλο αυτό είν’ αρκετά δικό μας!-

κι όχι όπως γίνεται αλλού, που κατ’ επιταγήν

πότε τον Ελευθέριον, πότε τον Παναγήν

υμνολογεί ο φουκαράς ο δημοσιογράφος

και γίνεται το επάγγελμα των ιδεών ο τάφος.

Δικό μας περιοδικό δεν έχουμε, όπως λέμε;

σαν θέλουμε τού βάζουμε φωτία και το καίμε!

Το παν μπορεί να χάσουμε, πλην όμως της τιμής.

Θα ’χουμε εχθρούς και υβριστάς; Θα βρίζουμε και μεις.

Αυτό λοιπόν το πρόγραμμα είναι της «Παπαρούνας»,

που σύντροφός σας της χαράς θα ’ναι και της φουρτούνας.

Δύο φραγκάκια είν’ αυτά! Για να γελάσεις δώστα!

Και αν την «Παπαρούνα» μας την εύρεις λίγο σκάρτη,

μην απελπίζεσαι, καλέ και φίλε αναγνώστα,

θα γίνει και καλύτερη, και τότε ξαναπάρ’ τη!



ΠΩΛ ΝΟΡ

ΚΑΒΑΦΙΚΟ

ΚΑΤΑΛΙΠΕΙΝ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΛΕΛΑΤΟΜΗΜΕΝΟΝ

Έμεινεν εις τον τάφον τρεις ημέρες

αλλά εβαρέθηκε. Κι είπε καθ’ εαυτόν:

-- Ίσως δεν θα ήτο άσκοπον να ανιστάμην…

Βούλησις θεία: φύσεως νόμοις προσταγή!

Και στου πρωϊού την αύραν, ως ωχρίων οι αστέρες

κατέλιπεν ο Θεάνθρωπος τη γη,

κι είτα, τοις μαθηταίς επιφοιτών

έδειξε την πλευράν αυτού και την παλάμην.


Τινές εν τούτοις, οφλισκάνοντες, ηγούνται

ότι το Μέγα Γεγονός έλαβε χώραν

το μεσημέρι. Πράγμα αναληθές

(από τον όχλον ακούς ό,τι κι αν θες)

Επίσημα της εποχής τα φύλλα διηγούνται

λεπτομερώς εκείνο το συμβάν (της αναστάσεως)

μη παραλείποντα ποσώς την ώραν

(ώραν πρωϊού) καθ’ ην ηνοίγησαν οι τάφοι

Άλλως τε κι ο Ρενάν νομίζω πως το γράφει.



Άχθος Αρούρης

ακραιφνής θαυμαστής κι ομότεχνος του Καβάφης

Δημοσιεύτηκε στο φ. 20 της Παπαρούνας και το αναδημοσίευσε ο Δημ. Σαραντάκος στο βιβλίο του «Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης».

Οι λέξεις «μνημείον λελατομημένον» από το Ευαγγέλιο· το «καταλιπείν» δεν το εντόπισα. Ο Άχθος Αρούρης ήταν πράγματι θαυμαστής του Καβάφη· του είχε γράψει, και ο Καβάφης, αφού έλεγξε ρωτώντας άλλους τραπεζικούς γνωστούς του, τού είχε στείλει κάποια από τα μονόφυλλά του που δυστυχώς χάθηκαν σε κάποιαν από τις πολεμικές και μεταπολεμικές μετακομίσεις.

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ζαριά

Και μην ξεχάσουμε, κάτω από το ασσόδυο που θα φέρει θα είναι εξηπέντε για μας (ελπίζουμε), αλλά σε κάθε περίπτωση τους άλλους πάντα μπορούμε να τους βρίζουμε κατάμουτρα ενώ αυτούς....άστα να πάνε...


Σα να βελτιώνετε ο καιρός!!!